Saat 10 gibi vardığımız köy meydanında bir kahvede oturarak kendi getirdiklerimizle kahvaltımızı yaptık, yeni demlenen çayın ve soba ateşinin sıcaklığına çok alışmadan yola çıkmamız gerekiyordu, zira yürümemiz gereken harika bir doğası vardı bu köyün bizi 3-4 saat yollara düşüren.
Yine aracımızla hemen yakındaki küçük bir göletin yakınına kadar gittik ve ormana buradan girmeye karar verdik. Sabah havanın sisli olması nedeniyle küçük de olsa mükemmel bir manzara veren gölde yeteri kadar güzel fotoğraf çekemesek de ormana girdikçe sis dağılmaya başladı ve muhteşem doğasıyla ve manzaralarıyla bize orman kucağını açtı.
Orta zorlukta olarak planlanan rotamıza rağmen grubumuzda ilk kez doğa yürüyüşüne katılacak olan kişilerin varlığı bana mutluluk verdi. Daha başlar başlamaz biz düşük rakımdaki köyden (başladığımız rakım 50 metre) yüksek tepelere doğru orta eğimli patikalardan çıkmaya başladık. Bir yanımızda akan küçük dereler, ayağımızın altındaki yeni dökülmüş ve henüz ezilmemiş yapraklar, tepemizdeki yeşil yapraklar, soluduğumuz tertemiz hava en azından benim mutluluğuma mutluluk kattığını söyleyebilirim.
Küçük bir vadinin solundan ilerlerken, küçük bir şelale görüntüsü veren bir kayalığın üzerinden vadinin ve derenin sağına geçerek zirve tırmanışımıza devam ettik, 4. Km civarında önümüze çıkan bir patikaya girdikten sonra tekrar asıl rotamıza dönmek için %45-50’ye varan eğimde 300 metre kadar tırmanış yaptıktan sonra ilk zirvemize yaklaşık 450 rakıma vardık, daha sonra kısmen inişli kısmen düz patikalardan devam ettik ve yaklaşık 8. kilometrede yine yoldan çıkarak 300 metre tırmanışla ikinci zirvemize 510 rakıma çıkmış olduk.
Buraya kadar çıkmamızın nedeni tarihi bir kale kalıntısının bulunması: Teksen Hisar Kalesi.
Bu kale kalıntısı hakkında gerçekten çok fazla bilgiye ulaşmak mümkün değil, hangi dönemden kalmış, kimlere ev sahipliği yapmış, ormanın bu kadar içerisinde bir tepeye neden kale yapılmış, pek bir bilgiye ulaşamadım. Hakkında sadece 2009 yılında tescil edildiği bilgisine ulaştım. Tarihi pek bilinmese de bazı yerleri kazılmış hatta köylülere göre delik deşik edilmiş, tarih ve kültürel miras düşmanı define avcıları tarafından… (Kale bilgisi için tıklayınız)
Öğle yemeğimizi de burada kale taşlarının üzerinde oturarak yine yanımızda getirdiklerimizle yedik. Uzun bir mola olmasa da keyifli bir öğle yemeği oldu, henüz 8-9 km yürümüştük ancak yolun zor kısmı yani bütün çıkışları bitmişti…
Kaleye çıkış ve iniş 300 metre uzunlukta olsa da eğim burada da %30 civarında. Buradan inerken katılımcılarımızdan Serpil hn yaprak denizi altındaki bir dala takılarak düştü, hemen ilk müdahaleyi yaparak yolumuza devam ettik ancak bu kaza bize doğada her zaman risk altında olduğumuzu hatırlattı…
Doğaya girdikten sonra araç yollarında yürümeyi sevmediğimizden yine patika yollara saptık yürüyüşümüzün yaklaşık 11. kilometresinde ve patikanın uzun sürelerdir yürünmemesi nedeniyle kapandığını görünce Orman içlerinde kendimize bir yol bularak tekrar araç yoluna çıktık, işte buradaki 2 metrelik inişimiz yürüyüşümüzün en keyifli en dayanışma dolu bölümü oldu.
Araç yoluna indikten sonra yolumuzun köy ve tarlalarla kesilmesi nedeniyle bir daha ormana giremedik… Ağaç ve yaprak denizi içinde 16. kilometrede kahvaltı yaptığımız köy kahvesine ulaştık. Daha sıcak yanan soba karşıladı bizleri ve köyde gençlerin de yaşadığını gördük, köy çeşmesinden dağ suyunu kana kana içerek dönüş yoluna geçtik.
Yürüyüşümüzün wikiloc rotasına ulaşmak için tıklayınız…
Ve artık bir ritüele dönüşen dönüş yolunda Derince’de Kebapçı Mehmet Usta‘ya uğrayarak akşam yemeğimizi yedik.
Aklımızda yeşil ağaçlar, üstümüzde ağaçların izin verdiği kadar gördüğümüz masmavi gökyüzü, ayaklarımızda dökülmüş kahverengi yaprakları unutmadan hatta daha o anlarda bile özleyerek vardık saat 21 gibi İstanbul’a…
Bu yürüyüşe gelenler veya herhangi bir doğa yürüyüşüne katılmak isteyenlerin Doğa Yürüyüşünde Dikkat Edilmesi Gereken Hususlar yazısını da okumasını mutlaka tavsiye ediyorum.
